Son Vagon

Zift "Parcalar Bu Ruzgar"

Giden son vagonun ardından bakakalıyor yüreğim

Ve bu zamansız gidişinle, çakıl taşlı bir toz bulutu sarıyor ruhumu .

Bedenim kışın ortasında şimdi yeniden

 Seninle gelen yazdan sonra  benden giden .

Bir ara göçmen kuşlar adını fısıldıyorlar üzerimden geçerken

Ve gardaki kırmızı yanaklı çocuk bana seni ağlıyor .

Saatler bir başka vakitte ilerliyorlar bizden uzak zamanlarda şimdi

Ve ben  tüm anlamsız kelimeleri seni geri getirebilmek için saçıyorum yerlere ardı ardına

Duvarlara çarpan harfler hiç duyulmamış cümleler kuruyorlar sonra

Terkedilmiş bir kadının rüzgarla uçuşan eşarbıyla bir ,senin gittiğin yöne doğru savruluyor bu cümleler

Ve ben tüm varlığımla koşuyorum peşlerinden , nefes nefese .

Sonra aniden yüzüme çarpan bir nokta ile duruyorum

Ve bakıyorum  ama  göremiyorum

Sen yoksun .

Yeniye ait hiçbir şeyde sen’likten eser yok bu noktada ..

Derken istasyonun bittiği yerde buluyorum kalbimi

Dağılmış,

Geride bıraktığım parçalarına bakıyorum

Farklı bedenlerde yeni sahipler bulmalarına tanıklık ediyorum.

Bizden ne kaldıysa geride, onları iyi niyetli insanlara emanet ediyorum ayrılırken.

Ve gidiyorum ,

Senin bir akşam vakti apansız , hayatımdan o son vagonla bir gittiğin gibi …

 Geri dönebilme ihtimalini  istasyonda durmuş bir saatin içine hapsederek

Sadece kendim ve ben gidiyorum.